“HIV’den Korkmuyorum”

26 yaşında, özel bir hastanede hemşireyim. 11 ay önce HIV tanısı aldım.

Benim hikayem şöyle başladı; anemi olduğum için aralıklı olarak kan testi yaptırırdım. O süre zarfında vücudumda yorgunluk, halsizlik ve bitkinlik vardı. Bunların hep kansızlıktan dolayı olduğunu düşünüyordum. Bir gün staj yaptığım hastanedeki başhemşirenin hep halsiz ve bitkin şekilde olmam dikkatini çekmiş. Benimle konuşmak istediğini söyledi. “Neden bu kadar hep halsizsin?” diye sordu, durumu anlattım. Sonrasında bana Haydarpaşa Numune Hastanesi’nde bir dahiliye doktorunu önerdi, gittim.

Hekime şikayetlerimi anlattım. Var olanlarla birlikle eklemlerimde ağrı ve gece terlemelerimin de olduğunu söyleyince durum farklı bir hal aldı. Beni aynı hastanede enfeksiyon hastalıkları polikiliniğine sevk etti. Korku ve endişe içerisindeydim. Hekimle biraz konuştuktan sonra, bazı tesleri yaptırmam gerektiğini, bunların 15 gün sonra sonuçlanacağını ve 2 hafta sonra tekrar gelmemi söyledi.

Benden 8 tüp kan alındı. İlk aşamada neden bu kadar kan aldıkları yol boyunca aklımı kurcalayıp durdu. O süre zarfında şikayetlerim daha da arttı. Artık yürüyemeyecek, konuşamayacak bir hal almıştım.

15 günün ardından, randevu alarak kontrole gittim. Bu arada hızla kilo veriyordum. 1 ayın içerinde 7 kilo kaybettim. Saçlarım da dökülüyordu. Vücudumda lekeler çıkmaya başladı. Bunların hiç birine anlam vermiyor, bi o kadarda korkuyordum.

Büyük gün geldi çattı. Korku ve endişeyle sıramın gelmesini bekledim. İçeri girince doktor bana sandalyeyi göstererek oturmamı söyledi. Sonuçlarıma bakarak öncelikle korkmamam gerektiğini, tıbbın ilerlediğini, günde sadece 1 ilaçla yaşamımı devam ettireceğimi söyledi.

Açıkcası HIV’i biliyordum ama kapsamlı bilmiyordum. Kafam karma karışıktı. Oradan çıkar çıkmaz, internetten HIV’le alakalı konuları inceliyordum. Sabahlara kadar araştırıyordum. Birgün karşıma Pozitif-iz Derneği’nden Bora Bey çıktı. Gerçekten kendisi yaşamımın dönüm noktası oldu diyebilirim. Artık öyle bir haldeydim ki intiharı bile düşünmüştüm. Bora Bey’le ilk konuşmamda durumumu anlattım. Hayatımdaki en büyük şanslarımdan biri oldu. Moralim bozulur arardım, canım sıkılır - endişelenir -korkar arardım. Her hastaneye gittiğimde sonuçlardan haberdar etmemi ister, arardım. Kendisine buradan tekrar çok teşekkür ediyorum, iyiki sizin gibi insanlar var.

İlaç tedavisini henüz başlamamıştım. Çünkü bazı tetkiklerin yapılması gerekti. Son olarak ilacımın reçetelenmesine sıra gelmişti ki ben çok kötü oldum. Aileme durumu söyledim. Memlekete döndüm ve memleketimdeki araştırma hastanesinde tedaviye başladım. Doktorlarım çok iyi ilgilendiler benimle. 45 gün hastanede tedavi gördüm.

Şimdi nasıl mıyım? Ben sağlıkçıyım, işe başladım. 3 ayda 1 kontrollerime gidip testlerimi yaptırıyorum. İlaçlarımı düzenli olarak, saatinde alıyorum ve egzersiz yapıyorum. Kendime eskisinden çok önem veriyorum ve dikkat ediyorum. Değerlerimin hepsi normale döndü. Şuan sadece tek bir ilaç kullanıyorum.

Şunu da dipnot olarak eklemek istiyorum; internette yazılanlara aldanmayın. HIV çalışmanıza engel değil. Sağlıkçı arkadaşlarım varsa hiç iş bulamama konusunda tereddüt etmesinler. Gerçekten alanında anlayışlı, bir o kadarda sizi motive edecek o kadar güzel hekimler var ki. Bu aşamada emin olun size destek olacaklardır.

Buradan öncelikle aktivist Bora Beye, Pozitif-iz Derneği’ne ve tüm çalışanlarına sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.

Bay Hemşire

Ocak 2023